Gizli bir yaram var , durmayıp kanar
Neresi bulup da silemiyorum.
Ölümünün yıldönümünde H.Nihal Atsız 'ı saygı ve rahmetle anmak istiyorum.
Ne zaman Atsız'ı ansam hüzün kaplar içimi , bir burukluk kaplar her yanımı . Acılar , yaralar kaplar vücudumu . Yine aynı duygular var içimde , gizli bir yaram var.
Bu benim bir yaram mı ? yoksa ben bir yaranın parçasımıyım ?
Birçok insanın içindeki yaranın acısını hisseden birimiyim.
Neydi bu yara , tarif edemiyorum.
Bu benim ulaşamadığım hedeflerin , bende açtığı bir yara mıydı ? Yoksa kırılan ümitlerin , yıkılan hayallerin açtığı yaraya ortak olan birimiydim ? Yani bu yara ortak bir yaramıydı ?
Atsız 'ın yarasıyla benim hissettiğim yaranın ne ortak yanı vardı ?
Benim yaramı Atsız nereden duyacaktı ? Atsız'ın yarasını ben nasıl duyacaktım ?
Bu defa hüzzam şarkı takılıyor dilimin ucuna " öldürür her gün beni kalbimdeki yaralar "
Evet beni hergün öldüren bu yara nerede ve nasıl kuruyacakdı ?
Bu defa Zeki Müren takılıyor aklıma ;
" Deva bulmayacak mı ? deva bulmayacak mı ?
Kalbimdeki bu yara " ....
Şunu anlıyorum , kalbinde yara bulunan , içi sızlayan çok insan vardı . Ama aynı acıyı duyanların yarası, daha derin daha şifasız yaralar olsa gerekdi.
İçimizde hep kanayan , hiç kurumayan bir yaranın acısı var . Bu yaralardan daha acısı dostların , arkadaşların ! vefasızlığı var , dönekliği var .
İçimden hiç çıkmayan gerçek acı bu olsa gerek .
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder